GPSR – baza wiedzy

GPSR znajduje zastosowanie do produktów. Definicja „produktu” jest zawarta w art. 3 pkt 1 GPSR.

„produkt” oznacza każdy przedmiot, połączony lub niepołączony z innymi przedmiotami, dostarczany lub udostępniany za wynagrodzeniem lub bez, w tym w ramach świadczenia usługi, który jest przeznaczony dla konsumentów lub którego konsumenci mogliby używać w dających się racjonalnie przewidzieć warunkach, nawet jeżeli nie jest dla nich przeznaczony.

Z zakresu GPSR są wykluczone produkty, dla których istnieją odrębne przepisy (tzw. prawodawstwo harmonizacyjne) lub które zostały wprost wykluczone w katalogu zawartym w rozporządzeniu – art. 2 ust. 2 GPSR:

Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do:

a) produktów leczniczych do stosowania u ludzi ani do weterynaryjnych produktów leczniczych;

b) żywności;

c) pasz;

d) żywych roślin i zwierząt, organizmów zmodyfikowanych genetycznie oraz mikroorganizmów zmodyfikowanych genetycznie stosowanych w sposób ograniczony, a także do produktów z roślin i zwierząt bezpośrednio związanych z ich przyszłym rozmnażaniem;

e) produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów pochodnych;

f) produktów ochrony roślin;

g) sprzętu wykorzystywanego przez konsumentów do przemieszczania się lub podróży, w przypadku gdy jest on obsługiwany bezpośrednio przez usługodawcę w ramach usługi transportowej świadczonej konsumentom i nie jest obsługiwany przez samych konsumentów;

h) statków powietrznych, o których mowa w art. 2 ust. 3 lit. d) rozporządzenia (UE) 2018/1139;

i) antyków.

Jeśli Twój produkt nie łapie się na żadne z powyższych wyłączeń, to musisz stosować przepisy GPSR, niezależnie od sposobu sprzedaży.

W pierwszej kolejności musisz sprawdzić, czy w stosunku do tego produktu zostały uchwalone jakieś przepisy szczególne, w ramach prawodawstwa harmonizacyjnego (np. w stosunku do wyrobów elektronicznych obowiązuje odrębne rozporządzenie, tak samo w przypadku kosmetyków, zabawek dla dzieci itp.).

Mają one pierwszeństwo stosowania wobec GPSR.

Pamiętaj jednak, że w ofertach wystawianych w internecie trzeba podawać określone informacje wskazane w GPSR nawet wówczas, gdy oferta dotyczy produktu podlegającego przepisom zharmonizowanym.

Jeśli Twój produkt nie podlega pod prawodawstwo harmonizacyjne, sprawdź, czy nie został wyłączony z zakresu rozporządzenia w ramach katalogu zawartego w art. 2 ust. 2 GPSR.

Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do:

a) produktów leczniczych do stosowania u ludzi ani do weterynaryjnych produktów leczniczych;

b) żywności;

c) pasz;

d) żywych roślin i zwierząt, organizmów zmodyfikowanych genetycznie oraz mikroorganizmów zmodyfikowanych genetycznie stosowanych w sposób ograniczony, a także do produktów z roślin i zwierząt bezpośrednio związanych z ich przyszłym rozmnażaniem;

e) produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów pochodnych;

f) produktów ochrony roślin;

g) sprzętu wykorzystywanego przez konsumentów do przemieszczania się lub podróży, w przypadku gdy jest on obsługiwany bezpośrednio przez usługodawcę w ramach usługi transportowej świadczonej konsumentom i nie jest obsługiwany przez samych konsumentów;

h) statków powietrznych, o których mowa w art. 2 ust. 3 lit. d) rozporządzenia (UE) 2018/1139;

i) antyków.

Jeśli nie masz produktu, który podlega wykluczeniom, to wówczas do Twojego produktu stosuje się GPSR.

GPSR znajduje zastosowanie do produktów używanych. Zostało to wyraźnie wskazane w przepisie rozporządzenia – art. 2 ust. 3 GPSR.

Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do produktów wprowadzanych do obrotu lub udostępnianych na rynku, niezależnie od tego, czy są nowe, używane, naprawione lub odnowione. Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do produktów wymagających naprawy lub odnowienia przed użyciem, w przypadku gdy produkty te są wprowadzane do obrotu lub udostępniane na rynku oraz noszą wyraźne oznaczenie, że wymagają naprawy lub odnowienia przed użyciem.

Zgodnie z art. 19 GPSR każda oferta sprzedaży na odległość (w szczególności w internecie) musi zawierać następujące informacje.

W przypadku gdy podmioty gospodarcze udostępniają produkty na rynku w internecie lub w inny sposób na odległość, oferta tych produktów musi zawierać w sposób jasny i widoczny co najmniej następujące informacje:

a) imię i nazwisko lub nazwę, zarejestrowaną nazwę handlową lub zarejestrowany znak towarowy producenta oraz adres pocztowy i elektroniczny, pod którym można się z nim skontaktować;

b) w przypadku gdy producent nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w Unii – imię i nazwisko lub nazwę, adres pocztowy i elektroniczny osoby odpowiedzialnej w rozumieniu art. 16 ust. 1 niniejszego rozporządzenia lub art. 4 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2019/1020;

c) informacje umożliwiające identyfikację produktu, w tym jego obraz, rodzaj, a także inne identyfikatory produktu; oraz

d) wszelkie ostrzeżenia lub informacje na temat bezpieczeństwa, które powinny być umieszczone na lub opakowaniu, lub zawarte w dołączonym dokumencie towarzyszącym zgodnie z niniejszym rozporządzeniem lub mającym zastosowanie unijnym prawodawstwem harmonizacyjnym, w języku łatwo zrozumiałym dla konsumentów, określonym przez państwo członkowskie, w którym produkt jest udostępniany na rynku.

Takich informacji nie trzeba podawać w przypadku ofert produktów, które znajdują się w katalogu wykluczeń w art. 2 ust. 2 GPSR.

W związku z powyższym dostawca platformy handlowej ma prawo żądać podania przez Ciebie powyższych informacji.

Więcej o obowiązku informacyjnym dowiesz się tutaj.

Tak, GPSR dotyczy sprzedaży dokonywanej w sklepach stacjonarnych. Sklepy internetowe mają dodatkowe obowiązki informacyjne (art. 19 GPSR), ale produkty sprzedawane stacjonarnie również podlegają pod GPSR.

GPSR dotyczy produktów udostępnianych na rynku Unii. Jeżeli producentem jest podmiot, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w Unii, żeby produkt mógł być udostępniany na rynku UE, musi zostać wyznaczona osoba odpowiedzialna odpowiedzialna za bezpieczeństwo produktu w UE i osoba ta musi mieć miejse zamieszkania lub siedziby w UE.

Jeżeli produkt fizycznie jest wytwarzany poza UE (np. w Chinach), nie oznacza to automatycznie, że zagraniczny przedsiębiorca zawsze będzie producentem.

GPSR zawiera definicję producenta, a także wskazuje sytuację, gdy kogoś można uznawać za producenta, choć de facto nie wytwarza sam produktu – art. 3 pkt 8 oraz art. 13 GPSR.

8) „producent” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną, która wytwarza produkt lub która zleca zaprojektowanie lub wytworzenie produktu i sprzedaje ten produkt pod własną nazwą lub własnym znakiem towarowym.

1. Osobę fizyczną lub prawną uznaje się za producenta do celów niniejszego rozporządzenia i podlega ona obowiązkom producenta określonym w art. 9, w przypadku gdy ta osoba fizyczna lub prawna wprowadza produkt do obrotu pod nazwiskiem lub nazwą lub znakiem towarowym danej osoby fizycznej lub prawnej.

2. Osobę fizyczną lub prawną inną niż producent, która wprowadza w produkcie istotną modyfikację, uznaje się za producenta do celów niniejszego rozporządzenia i podlega ona obowiązkom producenta określonym w art. 9 w odniesieniu do części produktu, której dotyczy modyfikacja, lub w odniesieniu do całego produktu, jeżeli istotna modyfikacja ma wpływ na jego bezpieczeństwo.

3. Modyfikację produktu, za pomocą środków fizycznych lub cyfrowych, uznaje się za istotną, w przypadku gdy ma ona wpływ na bezpieczeństwo produktu oraz spełnione są następujące kryteria:

a) modyfikacja polega na zmianie produktu w sposób, którego nie przewidziano we wstępnej ocenie ryzyka produktu;

b) z powodu modyfikacji zmienił się charakter zagrożenia, powstało nowe zagrożenie lub wzrósł poziom ryzyka; oraz

c) modyfikacji na własny użytek nie wprowadzili sami konsumenci ani nikt w ich imieniu.

Jeśli zatem ściągasz produkty z Chin, a w Polsce sprzedajesz je pod własną marką, to w świetle GPSR jesteś producentem i musisz wywiązać się ze wszystkich obowiązków producenta.

Obowiązki producenta możesz prześledzić tutaj.

GPSR dopuszcza sytuację, kiedy kto inny będzie fizycznym wytwórcą produktu, a kto inny jego producentem. Mówi o tym wyraźnie art. 13 ust. 1 GPSR.

Osobę fizyczną lub prawną uznaje się za producenta do celów niniejszego rozporządzenia i podlega ona obowiązkom producenta określonym w art. 9, w przypadku gdy ta osoba fizyczna lub prawna wprowadza produkt do obrotu pod nazwiskiem lub nazwą lub znakiem towarowym danej osoby fizycznej lub prawnej.

W opisywanej sytuacji opatrzenie produktu własną marką (nawet jeżeli fizycznie został wyprodukowany poza UE) spowoduje, że firma, do której należy marka, będzie uznawana za producenta. Oczywiście, wymaga to realizacji przez polską firmę wszystkich obowiązków, jakie GPSR nakłada na producentów.

Obowiązki producenta możesz prześledzić tutaj.

Definicja producenta jest zawarta w art. 3 pkt 8 GPSR:

8) „producent” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną, która wytwarza produkt lub która zleca zaprojektowanie lub wytworzenie produktu i sprzedaje ten produkt pod własną nazwą lub własnym znakiem towarowym;

W związku z powyższym na pierwszy rzut oka może się wydawać, że producentem będzie ten podmiot, który dostarcza pierwotne koszulki. Ale w tym kontekście trzeba także pamiętać o przepisach GPSR mówiących o modyfikacjach produktu – art. 13 ust. 2 – 3 GPSR.

2. Osobę fizyczną lub prawną inną niż producent, która wprowadza w produkcie istotną modyfikację, uznaje się za producenta do celów niniejszego rozporządzenia i podlega ona obowiązkom producenta określonym w art. 9 w odniesieniu do części produktu, której dotyczy modyfikacja, lub w odniesieniu do całego produktu, jeżeli istotna modyfikacja ma wpływ na jego bezpieczeństwo.

3. Modyfikację produktu, za pomocą środków fizycznych lub cyfrowych, uznaje się za istotną, w przypadku gdy ma ona wpływ na bezpieczeństwo produktu oraz spełnione są następujące kryteria:

a) modyfikacja polega na zmianie produktu w sposób, którego nie przewidziano we wstępnej ocenie ryzyka produktu;

b) z powodu modyfikacji zmienił się charakter zagrożenia, powstało nowe zagrożenie lub wzrósł poziom ryzyka; oraz

c) modyfikacji na własny użytek nie wprowadzili sami konsumenci ani nikt w ich imieniu.

Należy się zatem zastanowić, czy nadruki na koszulce stanowią taką istotną modyfikację, a w szczególności, czy wpływają na bezpieczeństwo produktu.

Jeżeli odpowiedź będzie twierdząca, wówczas nie wskazujesz producenta pierwotnych koszulek, ale siebie – jako producenta koszulek z nadrukiem.

Definicję producenta zawiera art. 3 pkt 8 GPSR.

8) „producent” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną, która wytwarza produkt lub która zleca zaprojektowanie lub wytworzenie produktu i sprzedaje ten produkt pod własną nazwą lub własnym znakiem towarowym.

Jeżeli dokonujesz sprzedaży naklejek pod własną marką (klienci uważają, że to Twoje naklejki, a nie na przykład firmy, która dostarcza folię samoprzylepną), wówczas Ty będziesz producentem.

Jeżeli natomiast sprzedajesz kawałki folii pod marką, pod jaką jest sprzedawana folia na metry, to wtedy producentem jest właściciel tej marki. Z całą pewnością nie będzie to drukarnia wykonująca określoną usługę na Twoje żądanie.

Definicję producenta zawiera art. 3 pkt 8 GPSR.

8) „producent” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną, która wytwarza produkt lub która zleca zaprojektowanie lub wytworzenie produktu i sprzedaje ten produkt pod własną nazwą lub własnym znakiem towarowym.

Jeżeli zlecasz wytworzenie produktu fabryce, a następnie dokonujesz sprzedaży tak wyprodukowanego towaru w ramach swojej działalności i pod własnym oznaczeniem, to wówczas będziesz producentem w rozumieniu GPSR.

Nie ma znaczenia, że nie wytwarzasz tego produktu osobiście – GPSR nie narzuca takiego wymogu.

Z pewnością producentem nie będzie też licencjodawca, który czerpie bierny dochód ze swojego znaku towarowego, udzielając licencji na jego wykorzystanie w Twoich produktach.

Nie dostarcza tych towarów konsumentom, a do tego nie ma żadnego wpływu na sposób ich wytwarzania czy sprzedaży.

Definicję producenta zawiera art. 3 pkt 8 GPSR.

8) „producent” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną, która wytwarza produkt lub która zleca zaprojektowanie lub wytworzenie produktu i sprzedaje ten produkt pod własną nazwą lub własnym znakiem towarowym;

Jeżeli kupujesz produkt, a następnie naklejasz na niego własną etykietę, gdzie pojawia się Twoje logo, to wówczas jesteś producentem tego produktu.

Definicję producenta zawiera art. 3 pkt 8 GPSR.

„producent” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną, która wytwarza produkt lub która zleca zaprojektowanie lub wytworzenie produktu i sprzedaje ten produkt pod własną nazwą lub własnym znakiem towarowym.

W związku z tym w opisywanej sytuacji występuje 2 producentów: pierwotny towar sprzedawany zbiorczo ma jednego producenta, a towar sprzedawany przez Was ma drugiego producenta i w świetle przytoczonej definicji jesteście nim Wy. Sprzedajecie bowiem produkt pod własną marką.

W ofertach sprzedaży na odległość trzeba podawać informacje, które znajdują się w katalogu zawartym w art. 19 GPSR.

W tych przepisach jest mowa o 2 typach podmiotów, jakie należy wskazywać.

W przypadku gdy podmioty gospodarcze udostępniają produkty na rynku w internecie lub w inny sposób na odległość, oferta tych produktów musi zawierać w sposób jasny i widoczny co najmniej następujące informacje:

a) imię i nazwisko lub nazwę, zarejestrowaną nazwę handlową lub zarejestrowany znak towarowy producenta oraz adres pocztowy i elektroniczny, pod którym można się z nim skontaktować;

b) w przypadku gdy producent nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w Unii – imię i nazwisko lub nazwę, adres pocztowy i elektroniczny osoby odpowiedzialnej w rozumieniu art. 16 ust. 1 niniejszego rozporządzenia lub art. 4 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2019/1020;

(…)

W związku z tym w ofercie należy obligatoryjnie podać dane producenta.

W sytuacji natomiast, gdy producent nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w UE, trzeba dodatkowo wskazać osobą odpowiedzialną za produkt na terytorium UE.

Jeżeli kupujecie towary wyłącznie od takich producentów, którzy mają siedziby na terytorium UE, wówczas w ofertach sprzedaży wskazujecie tych producentów, natomiast nie podajecie danych osób odpowiedzialnych, ponieważ nie ma takiej potrzeby.

Więcej o obowiązku informacyjnym tutaj.

W przypadku towarów sprowadzanych od producenta, który ma siedzibę w kraju poza UE (np. w Chinach), w ofercie sprzedaży należy podać dane producenta oraz dane osoby odpowiedzialnej za produkt na terytorium UE (tą osobą może być importer, ale nie musi). Jeżeli nie wiesz, kto jest osobą odpowiedzialną, musisz skontaktować się z producentem.

W ofertach sprzedaży na odległość trzeba podawać informacje, które znajdują się w katalogu zawartym w art. 19 GPSR.

W tych przepisach jest mowa o 2 typach podmiotów, jakie należy wskazywać:

W przypadku gdy podmioty gospodarcze udostępniają produkty na rynku w internecie lub w inny sposób na odległość, oferta tych produktów musi zawierać w sposób jasny i widoczny co najmniej następujące informacje:

a) imię i nazwisko lub nazwę, zarejestrowaną nazwę handlową lub zarejestrowany znak towarowy producenta oraz adres pocztowy i elektroniczny, pod którym można się z nim skontaktować;

b) w przypadku gdy producent nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w Unii – imię i nazwisko lub nazwę, adres pocztowy i elektroniczny osoby odpowiedzialnej w rozumieniu art. 16 ust. 1 niniejszego rozporządzenia lub art. 4 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2019/1020;

(…)

W związku z tym w ofercie zawsze trzeba podać dane producenta.

W sytuacji natomiast, gdy producent nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w UE, trzeba dodatkowo wskazać osobę odpowiedzialną za produkt na terytorium UE.

Z tego wynika, że nie zawsze wskazuje się osobę odpowiedzialną. Każdorazowo zależy to od tego, gdzie znajduje się miejsce siedziby lub zamieszkania producenta.

Więcej o obowiązku informacyjnym tutaj.

Przy interpretacji obowiązków z GPSR trzeba mieć świadomość, że handlowe rozumienie niektórych terminów może się różnić od ich znaczenia prawnego.

Potocznie jako producenta rozumiemy tego, kto wytwarza towar, a jako importera tego, kto sprowadza towar zza granicy.

Tymczasem GPSR zawiera następujące definicje „producenta” i „importera” (art. 3 GPSR i 13 GPSR).

8) „producent” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną, która wytwarza produkt lub która zleca zaprojektowanie lub wytworzenie produktu i sprzedaje ten produkt pod własną nazwą lub własnym znakiem towarowym;

Art. 13. 1. Osobę fizyczną lub prawną uznaje się za producenta do celów niniejszego rozporządzenia i podlega ona obowiązkom producenta określonym w art. 9, w przypadku gdy ta osoba fizyczna lub prawna wprowadza produkt do obrotu pod nazwiskiem lub nazwą lub znakiem towarowym danej osoby fizycznej lub prawnej.

10) „importer” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną, która ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w Unii i wprowadza do obrotu w Unii produkt pochodzący z państwa trzeciego;

Odnosząc powyższe definicje do przedstawionego pytania, należy wskazać, że chiński podmiot będzie jedynie wytwórcą produktu, natomiast za producenta uznamy ten podmiot, który sprzedaje go pod własnym brandem.

W konsekwencji ten, kto sprowadza towar do UE, nie będzie „importerem”, tylko producentem. Wówczas dla wykonania obowiązku z art. 19 GPSR wskazujemy dane „importera”, ponieważ to on będzie producentem, do którego ten przepis się odnosi.

Treść art. 19 GPSR, który określa obowiązkowy zakres informacji w ofertach sprzedaży na odległość, jest jasny: należy podawać dane producenta oraz, jeśli producent ma siedzibę lub miejsce zamieszkania poza UE, także osoby odpowiedzialnej za produkt na terytorium UE.

W przypadku gdy podmioty gospodarcze udostępniają produkty na rynku w internecie lub w inny sposób na odległość, oferta tych produktów musi zawierać w sposób jasny i widoczny co najmniej następujące informacje:

a) imię i nazwisko lub nazwę, zarejestrowaną nazwę handlową lub zarejestrowany znak towarowy producenta oraz adres pocztowy i elektroniczny, pod którym można się z nim skontaktować;

b) w przypadku gdy producent nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w Unii – imię i nazwisko lub nazwę, adres pocztowy i elektroniczny osoby odpowiedzialnej w rozumieniu art. 16 ust. 1 niniejszego rozporządzenia lub art. 4 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2019/1020;

(…)

Nie ma możliwości wyłączenia tego obowiązku ze względu na „zatajanie źródeł” przez osobę odpowiedzialną.

Należy ustalić dane producenta, inaczej produkt nie może być sprzedawany legalnie w UE.

W tym pytaniu zostało pomieszanych bardzo wiele kwestii na raz.

Przede wszystkim na gruncie GPSR trzeba odróżnić 2 podstawowe obowiązki informacyjne.

Jeden obowiązek informacyjny wiąże się z koniecznością prawidłowego opisania produktu oraz zamieszczenia na nim wszystkich potrzebnych danych, w tym między innymi danych producenta, danych importera oraz danych osoby odpowiedzialnej za produkt na terytorium UE (jeżeli mówimy o produkcie sprowadzanym spoza UE).

Drugi obowiązek informacyjny dotyczy z kolei odpowiedniego redagowania ofert sprzedaży produktów na odległość, w tym wskazywania wszystkich danych, jakich żąda prawodawca unijny na podstawie art. 19 GPSR (dane producenta, dane osoby odpowiedzialnej za produkt, informacje umożliwiające identyfikację produktu, ostrzeżenia i informacje na temat bezpieczeństwa).

Aby to wszystko prawidłowo opisać, trzeba rozumieć poszczególne pojęcia zdefiniowane w rozporządzeniu, w szczególności pojęcie „producenta”, „importera”, „dystrybutora” i „osoby odpowiedzialnej” – art. 3, 13  i 16 GPSR.

8) „producent” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną, która wytwarza produkt lub która zleca zaprojektowanie lub wytworzenie produktu i sprzedaje ten produkt pod własną nazwą lub własnym znakiem towarowym;

Art. 13. 1. Osobę fizyczną lub prawną uznaje się za producenta do celów niniejszego rozporządzenia i podlega ona obowiązkom producenta określonym w art. 9, w przypadku gdy ta osoba fizyczna lub prawna wprowadza produkt do obrotu pod nazwiskiem lub nazwą lub znakiem towarowym danej osoby fizycznej lub prawnej.

10) „importer” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną, która ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w Unii i wprowadza do obrotu w Unii produkt pochodzący z państwa trzeciego;

11) „dystrybutor” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną w łańcuchu dostaw, niebędącą producentem ani importerem, która udostępnia produkt na rynku;

Art. 16. 1. Produkt objęty niniejszym rozporządzeniem nie może być wprowadzany do obrotu, chyba że istnieje podmiot gospodarczy mający miejsce zamieszkania lub siedzibę w Unii, który odpowiada za zadania określone w art. 4 ust. 3 rozporządzenia (UE) 2019/1020 w odniesieniu do tego produktu. Art. 4 ust. 2 i 3 tego rozporządzenia ma zastosowanie do produktów objętych niniejszym rozporządzeniem. Do celów niniejszego rozporządzenia odniesienia do „unijnego prawodawstwa harmonizacyjnego” i „mającego zastosowanie unijnego prawodawstwa harmonizacyjnego” w art. 4 ust. 3 tego rozporządzenia odczytuje się jako odniesienia do „niniejszego rozporządzenia”.

Odnosząc się zaś do zadanego pytania, należy stwierdzić, że zakres informacji:

– na produkcie, jego opakowaniu lub w dołączonym dokumencie;

– w ofercie sprzedaży tego produktu,

musi być ustalony w oparciu o okoliczności faktyczne i to, jak realnie sprzedaż tego produktu ma się odbywać.

Jeżeli producentem będzie przedsiębiorca w Chinach, to wówczas Ty możesz zostać importerem lub dystrybutorem (w zależności od sytuacji) – na produkcie trzeba wskazać dane producenta, importera i osoby odpowiedzialnej, a w ofercie sprzedaży dane producenta i osoby odpowiedzialnej.

Jeżeli Ty zostaniesz producentem w miejsce przedsiębiorcy w Chinach, to wówczas zarówno na produkcie, jak i w ofercie sprzedaży tego produktu podajesz własne dane jako producenta.

Każdy produkt, który jest wprowadzany do obrotu na terytorium UE, musi posiadać własnego producenta – nie może być tak, że produkt bierze się „znikąd”.

Nie ma znaczenia, skąd bierze się produkt i jak wygląda obrót nim: czy jest kupowany bezpośrednio od producenta, czy od pośrednika.

O tym, kogo uznajemy za producenta, mówią wprost przepisy GPSR – art. 3 i 13 GPSR.

8) „producent” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną, która wytwarza produkt lub która zleca zaprojektowanie lub wytworzenie produktu i sprzedaje ten produkt pod własną nazwą lub własnym znakiem towarowym;

Art. 13. 1. Osobę fizyczną lub prawną uznaje się za producenta do celów niniejszego rozporządzenia i podlega ona obowiązkom producenta określonym w art. 9, w przypadku gdy ta osoba fizyczna lub prawna wprowadza produkt do obrotu pod nazwiskiem lub nazwą lub znakiem towarowym danej osoby fizycznej lub prawnej.

Jeżeli towar jest sprowadzany z państwa trzeciego, spoza UE, pojawia się nam także osoba odpowiedzialna, o której wspomina się w art. 16 ust. 1 GPSR.

1. Produkt objęty niniejszym rozporządzeniem nie może być wprowadzany do obrotu, chyba że istnieje podmiot gospodarczy mający miejsce zamieszkania lub siedzibę w Unii, który odpowiada za zadania określone w art. 4 ust. 3 rozporządzenia (UE) 2019/1020 w odniesieniu do tego produktu. Art. 4 ust. 2 i 3 tego rozporządzenia ma zastosowanie do produktów objętych niniejszym rozporządzeniem. Do celów niniejszego rozporządzenia odniesienia do „unijnego prawodawstwa harmonizacyjnego” i „mającego zastosowanie unijnego prawodawstwa harmonizacyjnego” w art. 4 ust. 3 tego rozporządzenia odczytuje się jako odniesienia do „niniejszego rozporządzenia”.

W związku z powyższym należy przyjrzeć się każdemu produktowi osobno i zastanowić się, pod czyją marką jest sprzedawany. Samo nadanie numeru EAN nie przesądza o statusie producenta czy też osoby odpowiedzialnej.

Przypisanie producenta lub osoby odpowiedzialnej do danego towaru nie ma jedynie waloru informacyjnego.

Jeżeli ktoś jest producentem, to musi wykonywać obowiązki przewidziane dla producenta (np. zadbać o ocenę bezpieczeństwa produktu), a jeżeli osobą odpowiedzialną – to obowiązki przewidziane dla osoby odpowiedzialnej.

Dlatego w żadnym przypadku nie wystarczy podawać takich danych czysto informacyjnie w dedykowanych formularzach.

Zakres informacji, które należy podawać w ofertach sprzedaży na odległość, został określony w art. 19 GPSR.

Jest tam mowa o 2 typach podmiotów, jakie należy wskazać.

W przypadku gdy podmioty gospodarcze udostępniają produkty na rynku w internecie lub w inny sposób na odległość, oferta tych produktów musi zawierać w sposób jasny i widoczny co najmniej następujące informacje:

a) imię i nazwisko lub nazwę, zarejestrowaną nazwę handlową lub zarejestrowany znak towarowy producenta oraz adres pocztowy i elektroniczny, pod którym można się z nim skontaktować;

b) w przypadku gdy producent nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w Unii – imię i nazwisko lub nazwę, adres pocztowy i elektroniczny osoby odpowiedzialnej w rozumieniu art. 16 ust. 1 niniejszego rozporządzenia lub art. 4 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2019/1020;

(…)

Art. 19 GPSR wymaga zatem, aby obligatoryjnie podać dane producenta, a jeżeli producent nie ma siedziby lub miejsca zamieszkania na terytorium UE, to także dane osoby odpowiedzialnej za produkt na terytorium UE.

Więcej o obowiązku informacyjnym tutaj.

Od 13.12.2024 r. jest zakazana sprzedaż towarów na terytorium UE bez wyznaczenia osoby odpowiedzialnej na terytorium UE, jeśli producent nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w UE.

W konsekwencji nie ma możliwości legalnej sprzedaży towarów producenta spoza UE bez wskazania osoby odpowiedzialnej w UE.

W tej sprawie musisz skontaktować się bezpośrednio z producentem lub importerem. Nie ma możliwości wskazywania w treści ofert sprzedaży na odległość wyłącznie danych importera.

Określając swoje obowiązki na gruncie GPSR, należy trzymać się definicji, które zostały tam zawarte. Prawne rozumienie „producenta” i „importera” różni się od rozumienia potocznego

8) „producent” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną, która wytwarza produkt lub która zleca zaprojektowanie lub wytworzenie produktu i sprzedaje ten produkt pod własną nazwą lub własnym znakiem towarowym

Art. 13. 1. Osobę fizyczną lub prawną uznaje się za producenta do celów niniejszego rozporządzenia i podlega ona obowiązkom producenta określonym w art. 9, w przypadku gdy ta osoba fizyczna lub prawna wprowadza produkt do obrotu pod nazwiskiem lub nazwą lub znakiem towarowym danej osoby fizycznej lub prawnej.

10) „importer” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną, która ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w Unii i wprowadza do obrotu w Unii produkt pochodzący z państwa trzeciego;

Jeśli zatem opatrujesz produkty swoim logo / znakiem towarowym i w takiej postaci je sprzedajesz, to nie będziesz importerem, tylko producentem – i wówczas nie masz obowiązku wskazywać w ofertach sprzedaży na odległość danych chińskiego wytwórcy, ponieważ art. 19 GPSR nie przewiduje takiej konieczności w odniesieniu do producentów mających miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium UE.

Zgodnie z GPSR producent ma obowiązek zapewnić odpowiednie kanały komunikacji, za pośrednictwem których będzie można się z nim kontaktować w sprawach związanych z bezpieczeństwem produktów. Mówi o tym art. 9 ust. 6 GPSR oraz art. 9 ust. 11 GPSR.

6. Producenci podają swoje imię i nazwisko lub swoją nazwę, zarejestrowaną nazwę handlową lub zarejestrowany znak towarowy, swój adres pocztowy i elektroniczny oraz adres pocztowy lub elektroniczny pojedynczego punktu kontaktowego, pod którym można się z nimi skontaktować, jeżeli różni się on od adresu producenta. Informacje te umieszcza się na produkcie, a jeżeli nie jest to możliwe – na opakowaniu lub w dokumencie dołączonym do produktu.

11. Producenci podają do wiadomości publicznej kanały komunikacji – takie jak numer telefonu, adres poczty elektronicznej lub wyodrębniona część ich strony internetowej, z uwzględnieniem potrzeb w zakresie dostępności osób z niepełnosprawnościami – umożliwiające konsumentom składanie skarg oraz informowanie producentów o wypadkach lub problemach związanych z bezpieczeństwem, których doświadczyli z danym produktem.

Nie ma możliwości uchylenia się od tych obowiązków ze względu na wiek producenta.

Według mnie najsensowniejszym rozwiązaniem w tej sytuacji byłoby udzielenie upoważnienia komuś, kto wykonałby ten obowiązek za pana Kazia. Mielibyśmy wtedy upoważnionego przedstawiciela, który wykonywałby określone zadania w imieniu producenta.

Sprzedaż towarów wprowadzonych do obrotu przed 13.12.2024 r. to jedna z najbardziej kontrowersyjnych kwestii na gruncie GPSR, ponieważ zgodnie z art. 51 GPSR państwa członkowskie nie powinny utrudniać obrotu takimi produktami.

Z drugiej strony natomiast w art. 19 GPSR, który reguluje zakres obowiązkowych informacji w ofertach sprzedaży na odległość, nie ma żadnego wyłączenia w odniesieniu do towarów wyprodukowanych przed datą rozpoczęcia stosowania rozporządzenia.

Należałoby zatem założyć, że w każdej ofercie sprzedaży musi pojawić się informacja o producencie – inaczej taka oferta będzie niezgodna z GPSR.

W praktyce takie sytuacje, jak opisana w pytaniu, nie będą należały do rzadkości.

Można wówczas albo zrezygnować ze sprzedaży takiego produktu w internecie (sprzedając go stacjonarnie), albo wskazać takie zakres danych o producencie, jaki jest możliwy (np. w postaci nazwy wydawnictwa), zastrzegając, że danych kontaktowych nie ma.

Niestety, wiele zależy od polityki platform handlowych i tego, jak będą podchodzić do zakresu potrzebnych danych.

Zakres danych o producencie, który należy podawać w ofertach sprzedaży na odległość został wskazany w art. 19 ust. 1 GPSR.

W przypadku gdy podmioty gospodarcze udostępniają produkty na rynku w internecie lub w inny sposób na odległość, oferta tych produktów musi zawierać w sposób jasny i widoczny co najmniej następujące informacje:

a) imię i nazwisko lub nazwę, zarejestrowaną nazwę handlową lub zarejestrowany znak towarowy producenta oraz adres pocztowy i elektroniczny, pod którym można się z nim skontaktować;

(…)

Jak widać, jeżeli chodzi o dane kontaktowe, trzeba podać adres pocztowy oraz adres elektroniczny. Nie został ustanowiony wymóg wskazywania numeru telefonu producenta.

Nie – art. 19 GPSR nakazuje, aby w każdej ofercie sprzedaży na odległość pojawiły się dane producenta. Dlatego kogoś trzeba wpisać: albo rzeczywistego producenta, albo siebie, w przypadku sprzedaży towaru pod własną marką.

Producent jest tym podmiotem, który ma najwięcej obowiązków na gruncie GPSR – z racji tego, że posiada największy wpływ na bezpieczeństwo produktu.

Aby legalnie wprowadzać towary do obrotu, każdy producent musi wywiązać się z tych obowiązków, przy czym nie ma znaczenia, czy jest to drobny wytwórca czy międzynarodowa korporacja.

Do najważniejszych obowiązków producenta należy:

– przeprowadzenie oceny bezpieczeństwa w odniesieniu do każdego produktu;

– sporządzenie dokumentacji technicznej dla każdego produktu;

– prawidłowe oznakowanie produktu oraz dołączenie do niego wszystkich wymaganych informacji i ostrzeżeń;

– podanie do publicznej wiadomości kanałów komunikacji;

– wprowadzenie odpowiednich procedur wewnętrznych, w tym zakresie przyjmowania i rozpatrywania skarg konsumentów;

– prowadzenie wymaganych rejestrów.

Jeżeli chodzi o badania bezpieczeństwa producentów, GPSR nie wprowadza wymogu, aby prowadziły je wyłącznie certyfikowane podmioty, w związku z czym takie badania można wykonać samemu – o ile istnieje taka możliwość.

Obowiązki producenta można dokładnie prześledzić tutaj.

Zakres danych, które muszą być podane w każdej ofercie sprzedaży na odległość, określa art. 19 GPSR.

W kontekście zadanego pytania kluczowe znaczenie posiada art. 19 lit. d) GPSR.

W przypadku gdy podmioty gospodarcze udostępniają produkty na rynku w internecie lub w inny sposób na odległość, oferta tych produktów musi zawierać w sposób jasny i widoczny co najmniej następujące informacje:

(…)

d) wszelkie ostrzeżenia lub informacje na temat bezpieczeństwa, które powinny być umieszczone na lub opakowaniu, lub zawarte w dołączonym dokumencie towarzyszącym zgodnie z niniejszym rozporządzeniem lub mającym zastosowanie unijnym prawodawstwem harmonizacyjnym, w języku łatwo zrozumiałym dla konsumentów, określonym przez państwo członkowskie, w którym produkt jest udostępniany na rynku.

W myśl przytoczonego przepisu nie wystarczy, że odpowiednie informacje lub ostrzeżenia są umieszczone na produkcie, jego opakowaniu lub w dołączonym dokumencie.

Tego typu informacje trzeba zawrzeć także bezpośrednio w treści oferty sprzedaży produktu. Muszą być one przedstawione w sposób „jasny i widoczny”.

Katalog informacji, które należy podawać w ofertach sprzedaży na odległość, jest zawarty w art. 19 GPSR.

W przypadku gdy podmioty gospodarcze udostępniają produkty na rynku w internecie lub w inny sposób na odległość, oferta tych produktów musi zawierać w sposób jasny i widoczny co najmniej następujące informacje:

a) imię i nazwisko lub nazwę, zarejestrowaną nazwę handlową lub zarejestrowany znak towarowy producenta oraz adres pocztowy i elektroniczny, pod którym można się z nim skontaktować;

b) przypadku gdy producent nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w Unii – imię i nazwisko lub nazwę, adres pocztowy i elektroniczny osoby odpowiedzialnej w rozumieniu art. 16 ust. 1 niniejszego rozporządzenia lub art. 4 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2019/1020;

c) informacje umożliwiające identyfikację produktu, w tym jego obraz, rodzaj, a także inne identyfikatory produktu; oraz

d) które powinny być umieszczone na lub opakowaniu, lub zawarte w dołączonym dokumencie towarzyszącym zgodnie z niniejszym rozporządzeniem lub mającym zastosowanie unijnym prawodawstwem harmonizacyjnym, w języku łatwo zrozumiałym dla konsumentów, określonym przez państwo członkowskie, w którym produkt jest udostępniany na rynku.

Rozporządzenie nie nakazuje, aby każdorazowo dołączać instrukcje związane z produktem (np. instrukcję korzystania czy instalacji). Zgodnie z art. 19 lit. d) GPSR w ofercie sprzedaży muszą się pojawić „ostrzeżenia lub informacje na temat bezpieczeństwa”. Muszą być one zgodne z ostrzeżeniami i informacjami dołączonymi do danego towaru.

Oczywiście, każdy, kto sprzedaje towar, powinien zadbać, aby te ostrzeżenia i informacje były sporządzone w języku zrozumiałym dla konsumenta, gdzie dany towar jest kierowany do sprzedaży.

Katalog informacji, które należy podawać w ofertach sprzedaży na odległość, jest zawarty w art. 19 GPSR.

W przypadku gdy podmioty gospodarcze udostępniają produkty na rynku w internecie lub w inny sposób na odległość, oferta tych produktów musi zawierać w sposób jasny i widoczny co najmniej następujące informacje:

a) imię i nazwisko lub nazwę, zarejestrowaną nazwę handlową lub zarejestrowany znak towarowy producenta oraz adres pocztowy i elektroniczny, pod którym można się z nim skontaktować;

b) w przypadku gdy producent nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w Unii – imię i nazwisko lub nazwę, adres pocztowy i elektroniczny osoby odpowiedzialnej w rozumieniu art. 16 ust. 1 niniejszego rozporządzenia lub art. 4 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2019/1020;

c) informacje umożliwiające identyfikację produktu, w tym jego obraz, rodzaj, a także inne identyfikatory produktu; oraz

d) wszelkie ostrzeżenia lub informacje na temat bezpieczeństwa, które powinny być umieszczone na lub opakowaniu, lub zawarte w dołączonym dokumencie towarzyszącym zgodnie z niniejszym rozporządzeniem lub mającym zastosowanie unijnym prawodawstwem harmonizacyjnym, w języku łatwo zrozumiałym dla konsumentów, określonym przez państwo członkowskie, w którym produkt jest udostępniany na rynku.

Rozporządzenie nie nakazuje, aby każdorazowo dołączać instrukcje związane z produktem (np. instrukcję obsługi). Zgodnie z art. 19 lit. d) GPSR w ofercie sprzedaży muszą się pojawić „ostrzeżenia lub informacje na temat bezpieczeństwa”, natomiast nie ma konieczności dołączania całej instrukcji obsługi, która zazwyczaj zawiera znacznie więcej danych.

Wszelkie ostrzeżenia i informacje wskazywane w ofercie sprzedaży muszą być one zgodne z ostrzeżeniami i informacjami dołączonymi do danego towaru.

Oczywiście, każdy, kto sprzedaje towar, powinien zadbać, aby te ostrzeżenia i informacje były sporządzone w języku zrozumiałym dla konsumenta, gdzie dany towar jest kierowany do sprzedaży.

Tak, dokładnie. Art. 19 GPSR wyraźnie wskazuje, że ostrzeżenia i informacje powinny być zawarte w ofercie sprzedaży:

W przypadku gdy podmioty gospodarcze udostępniają produkty na rynku w internecie lub w inny sposób na odległość, oferta tych produktów musi zawierać w sposób jasny i widoczny co najmniej następujące informacje:

(…)

d) wszelkie ostrzeżenia lub informacje na temat bezpieczeństwa, które powinny być umieszczone na lub opakowaniu, lub zawarte w dołączonym dokumencie towarzyszącym zgodnie z niniejszym rozporządzeniem lub mającym zastosowanie unijnym prawodawstwem harmonizacyjnym, w języku łatwo zrozumiałym dla konsumentów, określonym przez państwo członkowskie, w którym produkt jest udostępniany na rynku.

Kod EAN nie załatwia sprawy prawidłowej identyfikacji produktu.

Znajduje tutaj zastosowanie art. 9 ust. 5 GPSR.

Producenci zapewniają, aby ich produkty były opatrzone numerem typu, partii lub serii lub posiadały inny widoczny i czytelny dla konsumenta element umożliwiający ich identyfikację, lub w przypadku gdy wielkość lub charakter produktu to uniemożliwiają – aby wymagane informacje były umieszczone na opakowaniu lub w dokumencie dołączonym do produktu.

Myśląc o oznaczaniu produktu, należy ustalić czy przyjęty sposób jego oznaczenia pozwoli w razie potrzeby zidentyfikować produkt. Przykładowo: okazuje się, że portmonentka jest niebezpieczna, bo substancje w niej zawarte przekraczają dopuszczalne stężęnia. Oznakowanie produktu musi być takie, żeby można było ustalić, które produkty powinny być „wyjęte z rynku”.

Ponadto na etykiecie muszą być wskazane także dane osób, które odpowiadają za produkt: zawsze producenta, a czasem także importera oraz osoby odpowiedzialnej za produkt na terytorium UE (jeśli produkt pochodzi spoza UE).

W mojej ocenie kod EAN / SKU nie będzie wystarczający, aby zapewnić identyfikowalność produktu. Kody dotyczą zazwyczaj określonego rodzaju produktów, natomiast nie określają np. serii czy partii produktu. Może się zdarzyć tak, że produktem niebezpiecznym będzie wyłącznie określona partia produktu, w związku z czym trzeba będzie ją znaleźć i odzyskać – bez konieczności wycofywania z rynku wszystkich towarów danego rodzaju. Identyfikatory produktu muszą umożliwić takie działania.

Zasady odpowiedzialności w ramach GPSR zostały pomyślane w ten sposób, że każdy podmiot w łańcuchu dostaw ponosi odpowiedzialność za swoje własne działania i zaniechania, przy czym każde kolejne ogniwo ma obowiązek kontrolować ogniwa poprzednie.

Jeżeli zatem mamy produkt, gdzie producent nie zapewnił prawidłowego oznaczenia, to wówczas producent z całą pewnością może ponieść odpowiedzialność za wprowadzenie do obrotu produktu niezgodnego z GPSR.

Ponadto żaden dystrybutor nie może sprzedawać takiego produktu, dopóki produkt nie zostanie prawidłowo oznakowany.

Gdyby mimo to dystrybutor prowadziłby handel, to wówczas odpowiada we własnym zakresie za to, że nie zweryfikował produktu oraz producenta pod kątem zgodności z GPSR.

I tak, organy nadzoru rynku jak najbardziej mogą za to karać.

Zasady odpowiedzialności w ramach GPSR zostały pomyślane w ten sposób, że każdy podmiot w łańcuchu dostaw ponosi odpowiedzialność za swoje własne działania i zaniechania, przy czym każde kolejne ogniwo ma obowiązek kontrolować ogniwa poprzednie.

Jeżeli zatem mamy produkt, gdzie producent nie zapewnił prawidłowego oznaczenia, a importer tego nie sprawdził i nie dostosował do potrzeb rynku, gdzie sprowadza towar, to wówczas po pierwsze, odpowiedzialność ponosi producent, a po drugie, we własnym zakresie odpowiedzialność ponosi importer.

Ponadto żaden dystrybutor nie może sprzedawać takiego produktu niezgodnego z GPSR, dopóki produkt nie zostanie prawidłowo oznakowany przez producenta i importera.

Gdyby mimo to dystrybutor prowadziłby handel, to wówczas odpowiada we własnym zakresie za to, że nie zweryfikował produktu oraz producenta i importera pod kątem zgodności z GPSR.

I tak, organy nadzoru rynku jak najbardziej mogą za to karać.

W przypadku sprzedaży produktów, gdzie mamy zestawiane 3 całkowicie odrębne rodzaje produktów pod 3 markami, informacje wymagane na podstawie art. 19 GPSR trzeba podać osobno w stosunku do każdego towaru – nie da się ich określić wybiórczo, np. podając dane producenta i pozostałe informacje dla wazonika oraz pomijając pozostałe dwa przedmioty.

Inaczej jest w sytuacji, gdy zestaw rzeczy jest sprzedawany jako jeden towar pod jedną marką, np. „zestaw farb”, „zestaw do kaligrafii”, „przybornik krawiecki”. W takiej sytuacji podajemy informacje tylko raz, dla całego zestawu.

Nie, GPSR nie narzuca odgórnie, jak mają się nazywać zakładki zawierające informacje związane z bezpieczeństwem produktu. Ważne, aby takie informacje były przekazywane konsumentom w sposób jasny i zrozumiały.

Definicję „udostępnienia na rynku ” zawiera art. 3 pkt 6 GPSR.

6) „udostępnienie na rynku” oznacza dostarczenie produktu do celów dystrybucji, konsumpcji lub używania na rynku Unii w ramach działalności handlowej, odpłatnie lub nieodpłatnie;

W związku z powyższym pod pojęciem udostępnienia produktu na rynku w praktyce będzie kryć się każda kolejna sprzedaż poza pierwszą, która będzie wprowadzeniem do obrotu  zgodnie z art. 3 pkt 7 GPSR.

„wprowadzenie do obrotu” oznacza udostępnienie produktu na rynku Unii po raz pierwszy;

Definicję „wprowadzenia do obrotu” zawiera art. 3 pkt 7 GPSR.

7) „wprowadzenie do obrotu” oznacza udostępnienie produktu na rynku Unii po raz pierwszy;

Z kolei przez „udostępnienie produkty na rynku Unii” należy rozumieć dostarczenie produktu do celów dystrybucji, konsumpcji lub używania na rynku Unii w ramach działalności handlowej, odpłatnie lub nieodpłatnie.

W związku z powyższym produkt zostanie wprowadzony do obrotu z chwilą, gdy towar opuści magazyn i zostanie dostarczony pierwszemu podmiotowi na rynku, niezależnie od tego, czy podmiot ten jest konsumentem czy przedsiębiorcą.

„Wprowadzenie produktu do obrotu” nie jest czynnością jednorazową. To nie jest tak, że na przykład zaczęliśmy produkować papierowe talerzyki w 2016 roku i to oznacza, że papierowe talerzyki zostały wprowadzone do obrotu w 2016 roku.

Datę wprowadzenia do obrotu określamy odrębnie dla każdej fizycznej sztuki towaru. Można zatem produkować papierowe talerzyki przez wiele lat, ale będą one wprowadzane do obrotu za każdym razem, gdy pojedyncza sztuka zostanie dostarczona pierwszemu kupującemu.

To jest jedna z największych kontrowersji GPSR, ponieważ przepisy przejściowe zostały sformułowane fatalnie. Mamy w tym zakresie art. 51 GPSR.

Państwa członkowskie nie utrudniają udostępniania na rynku produktów objętych dyrektywą 2001/95/WE, które są zgodne z tą dyrektywą i które zostały wprowadzone do obrotu przed dniem 13 grudnia 2024 r.

Oznacza to, że każda sztuka produktu (nie rodzaj produktu), która:

1) została wprowadzona na rynek przed 13.12.;

2) jest zgodna ze starymi przepisami GPSD,

może być nadal sprzedawana – aż do czasu utylizacji.

Potwierdza to także motyw 105 do GPSR.

Aby zapewnić podmiotom gospodarczym oraz dostawcom internetowych platform handlowych wystarczająco dużo czasu na dostosowanie się do wymagań niniejszego rozporządzenia, w tym do wymagań informacyjnych, należy przewidzieć wystarczający okres przejściowy po dniu wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, podczas którego produkty objęte dyrektywą 2001/95/WE, które są zgodne z tą dyrektywą, mogą nadal być wprowadzane do obrotu. Państwa członkowskie nie powinny zatem utrudniać udostępniania na rynku takich produktów, w tym ofert sprzedaży.

Niestety, ktoś zapomniał dopisać w art. 19 GPSR, że w przypadku produktów wprowadzonych do obrotu przed 13.12.2024 r., nie trzeba spełniać obowiązków informacyjnych. Dlatego mamy niespójność: z jednej strony mamy założenie takie, że starym asortymentem można handlować bez przeszkód, z drugiej natomiast art. 19 GPSR nie zwalnia z realizacji obowiązków informacyjnych.

W konsekwencji po 13.12. w ofertach sprzedaży należy podawać informacje z art. 19 GPSR zarówno w odniesieniu do rzeczy, które są wprowadzane do obrotu po tej dacie, jak i do wprowadzonych wcześniej. Jedyna nadzieja, że Komisja Europejska wyda wytyczne, gdzie potwierdzi, że art. 19 GPSR nie stosuje się do produktów wprowadzonych do obrotu przed 13.12.2024 r.

Spójrzmy do przepisu – art. 19 GPSR.

W przypadku gdy podmioty gospodarcze udostępniają produkty na rynku w internecie lub w inny sposób na odległość, oferta tych produktów musi zawierać w sposób jasny i widoczny co najmniej następujące informacje: […].

Informacja mają zatem być zawarte w ofercie produktu.

Ofertą produktu jest jego opis na stronie internetowej, np. karta produktu w sklepie internetowym.

Nie wystarczy dla realizacji obowiązku z art. 19 stworzenie podstrony z wykazem produktów.

Rozkodujemy to, patrząc do przepisów. Wyjdźmy od art. 19 lit. d) GPSR.

W przypadku gdy podmioty gospodarcze udostępniają produkty na rynku w internecie lub w inny sposób na odległość, oferta tych produktów musi zawierać w sposób jasny i widoczny co najmniej następujące informacje:

[…]

d) wszelkie ostrzeżenia lub informacje na temat bezpieczeństwa, które powinny być umieszczone na produkcie lub opakowaniu, lub zawarte w dołączonym dokumencie towarzyszącym zgodnie z niniejszym rozporządzeniem lub mającym zastosowanie unijnym prawodawstwem harmonizacyjnym.

Wymóg jest ograniczony do tych ostrzeń lub informacji na temat bezpieczeństwa, które powinny być umieszczone na produkcie lub opakowaniu, lub zawarte w dołączonym dokumencie.

Zatem żeby ustalić, jakie informacje muszą być zawarte w ofercie produktu, trzeba najpierw ustalić, jakie ostrzeżenia lub informacje powinny być zamieszczone na produkcie lub opakowaniu, lub zawarte w dołączonym opakowaniu. Bo oferta produktu ma tak naprawdę tylko powielać te informacje.

Dla ustalenia informacji, które powinny być zamieszczone na produkcie […], kluczowy jest art. 9 ust. 7 GPSR.

Producenci zapewniają dołączenie do swojego produktu jasnych instrukcji i informacji na temat bezpieczeństwa w języku łatwo zrozumiałym przez konsumentów, określonym przez państwo członkowskie, w którym dany produkt jest udostępniany. Wymaganie to nie ma zastosowania w przypadku gdy produkt może być używany bezpiecznie i w sposób zamierzony przez producenta bez takich instrukcji i informacji na temat bezpieczeństwa.

Jeżeli na gruncie GPSR zastanawiamy się czy instrukcja bezpieczeństwa jest w danym przypadku potrzebna, musimy sobie odpowiedzieć na pytanie czy dany produkt może być używany bezpieczenie i w sposób zamierzony przez producenta bez instrukcji i informacji na temat bezpieczeństwa. Np. książka, sznurówki wydają się być możliwe do używania bezpieczenie bez informacji i instrukcji na temat bezpieczeństwa.

A jak jest z zawiasami do laptopa? Do tego właśnie służy analiza ryzyka produktu wykonywana na wstępie przez producenta – jeżeli z takiej analizy ryzyka wychodzą zagrożenia do zaopiekowania, to instrukcja bezpieczeństwa jest jednym ze środków służacych ograniczeniu ryzyka. Jeżeli producent nie dołącza instrukcji bezpieczeństwa, to dystrybutor ma dwie opcje: albo przyjąć, że producent wykonał analizę ryzyka i uznał, że dany produkt nie wymaga instrukcji bezpieczeństwa, więc wszystko jest okej, albo uznać, że producent nie wywiązał się ze swojego obowiązku w zakresie instrukcji bezpieczeństwa, w związku czym produkt nie może być udostępniany na rynku przez dystrybutora, dopóki producent nie naprawi swojego uchybienia.

Rolą dystrybutora nie jest tworzenie instrukcji bezpieczeństwa. Jeżeli dystrybutor nie ma takiej instrukcji bezpieczeństwa od producenta lub importera, to albo udostępnia ten produkt bez instrukcji bezpieczeństwa, uznając, że producent / importer słusznie uznali, że instrukcja jest zbędna, albo nie udostępnia produktu na rynku. Dystrybutor ponosi za tę decyzję odpowiedzialność, bo weryfikacja wywiązywania się z obowiązków przez producenta / importera, w tym gdy chodzi o dołączenie instrukcji bezpieczeństwa, jest jego obowiązkiem, o którym mowa w art. 12 ust. 3 GPSR.

W przypadku gdy dystrybutor, który na podstawie posiadanych informacji stwierdzi lub ma powody, by przypuszczać, że produkt nie jest zgodny, w zależności od przypadku, z wymaganiami art. 5, art. 9 ust. 5, 6 i 7 oraz art. 11 ust. 3 i 4, nie udostępnia tego produktu na rynku, dopóki nie będzie on zgodny z wymaganiami.

Zwracam uwagę, że przepis nakłada na dystrybutora obowiązek weryfikowania pod kątem art. 9 ust. 7, który już wcześniej cytowałem, ale zacytuję raz jeszcze dla pełnego obrazu.

Producenci zapewniają dołączenie do swojego produktu jasnych instrukcji i informacji na temat bezpieczeństwa w języku łatwo zrozumiałym przez konsumentów, określonym przez państwo członkowskie, w którym dany produkt jest udostępniany. Wymaganie to nie ma zastosowania w przypadku gdy produkt może być używany bezpiecznie i w sposób zamierzony przez producenta bez takich instrukcji i informacji na temat bezpieczeństwa.

No i właśnie z tego wszystkie wynika obowiązek dystrybutora w zakresie weryfikacji pod kątem instrukcji bezpieczeństwa.

Ale podkreślam raz jeszce – dystrybutor nie jest od tworzenia ostrzeżeń i informacji w zakresie bezpieczeństwa. To robi producent albo importer.

Odnosząc się jeszcze do wspomnianego oznaczenia CE – tu nam się pojawia jeszcze inny wątek, bo oznaczenie CE wynika z prawodawstwa harmonizacyjnego, a nie z GPSR. Co więcej, gdy ustalamy, że do jakiegoś produktu znajduje zastosowanie prawodawstwo harmonizacyjne, to GPSR stosujemy wyłącznie w zakresie ryzyk nieobjętych prawodawstem harmonizacyjnym. Więc gdy w grę wchodzi nam CE, trzeba ustalenia poszerzyć o potencjalne prawodawstwo harmonizacyjne.

Jeżeli producent jest nieznany, to zgodnie z GPSR produkt nie powinien być wprowadzany do obrotu / udostępniany na rynku.

Wspomniałaś jednak, że chodzi o antyki. Tutaj sytuacja jest szczególna, bo antyki znajdują się na liście wyłączeń od stosowania GPSR – art. 2 ust. 2 GPSR.

Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do:

a) produktów leczniczych do stosowania u ludzi ani do weterynaryjnych produktów leczniczych;
b) żywności;
c) pasz;
d) żywych roślin i zwierząt, organizmów zmodyfikowanych genetycznie oraz mikroorganizmów zmodyfikowanych genetycznie stosowanych w sposób ograniczony, a także do produktów z roślin i zwierząt bezpośrednio związanych z ich przyszłym rozmnażaniem;
e) produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów pochodnych;
f) produktów ochrony roślin;
g) sprzętu wykorzystywanego przez konsumentów do przemieszczania się lub podróży, w przypadku gdy jest on obsługiwany bezpośrednio przez usługodawcę w ramach usługi transportowej świadczonej konsumentom i nie jest obsługiwany przez samych konsumentów;
h) statków powietrznych, o których mowa w art. 2 ust. 3 lit. d) rozporządzenia (UE) 2018/1139;
i) antyków.

Plus definicja antyków z rozporządzenia – art. 3 pkt 28.

„antyki” oznaczają produkty, takie jak przedmioty kolekcjonerskie lub dzieła sztuki, w odniesieniu do których konsumenci nie mogą w racjonalny sposób oczekiwać, że spełniają one aktualne normy bezpieczeństwa.

I jeszcze motyw 18 pomocny w interpretacji.

Antyki, takie jak dzieła sztuki lub przedmioty kolekcjonerskie to szczególne kategorie produktów, w przypadku których nie można oczekiwać, że będą spełniać wymagania bezpieczeństwa określone w niniejszym rozporządzeniu, w związku z czym należy je wyłączyć z jego zakresu stosowania. Aby jednak uniknąć sytuacji, w której inne produkty byłyby błędnie przypisane jako należące do tych kategorii, konieczne jest uwzględnienie tego, że dziełami sztuki są produkty tworzone wyłącznie do celów artystycznych, że przedmioty kolekcjonerskie występują wystarczająco rzadko oraz mają wartość historyczną lub naukową, która uzasadnia ich zbieranie i ochronę, oraz że antyki, jeżeli nie zostały już uznane za dzieła sztuki lub przedmioty kolekcjonerskie, lub jedno i drugie, mają wyjątkowy wiek. Podczas oceny, czy produkt jest antykiem, na przykład dziełem sztuki czy przedmiotem kolekcjonerskim, można brać pod uwagę załącznik IX do dyrektywy Rady 2006/112/WE 13).

Sposób sprzedaży nie ma znaczenia dla zastosowania GPSR – jeżeli sprzedawany produkt podlega pod GPSR, obowiązki są aktualne, nie ważne, w jaki sposób jest prowadzona sprzedaż. Dodatkowo, w przypadku sprzedaży na odległość, pojawia się obowiązek informacyjny, o którym opowiadam w tym poradniku.

I tak, produkty używane również są objęte zastosowaniem GPSR – art. 2 ust. 3 GPSR.

Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do produktów wprowadzanych do obrotu lub udostępnianych na rynku, niezależnie od tego, czy są nowe, używane, naprawione lub odnowione. Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do produktów wymagających naprawy lub odnowienia przed użyciem, w przypadku gdy produkty te są wprowadzane do obrotu lub udostępniane na rynku oraz noszą wyraźne oznaczenie, że wymagają naprawy lub odnowienia przed użyciem.

Jeżeli sprzedajesz produkt jako własny, pod własną marką, to jesteś producentem. W przeciwnym wypadku, jesteś importerem. Możesz być osobą odpowiedzialną, ale nie musisz. Biorąc na siebie rolę osoby odpowiedzialnej, stajesz się odpowiedzialny za bezpieczeństwo produktu na terenie UE. Najlepiej dla Ciebie byłoby, gdyby osobą odpowiedzialną był ktoś inny wskazany przez producenta. No chyba, że faktycznie sprzedajesz produkt jako własny, to wtedy wracamy do pierwszego zdania, zapominamy o osobie odpowiedzialnej i podajesz siebie jako producenta.

Rozkodujmy to na podstawie treści rozporządzenia – art. 19 GPSR.

W przypadku gdy podmioty gospodarcze udostępniają produkty na rynku w internecie lub w inny sposób na odległość, oferta tych produktów musi zawierać […].

Czym jest to enigmatycznie brzmiące „udostępnianie produktów na rynku w internecie lub w inny sposób na odległość”?

Zerknijmy do art. 4 GPSR.

Produkty oferowane do sprzedaży online lub w inny sposób na odległość uważa się za udostępnione na rynku, jeżeli oferta jest skierowana do konsumentów w Unii. Oferta sprzedaży uznawana jest za skierowaną do konsumentów w Unii, jeżeli odpowiedni podmiot gospodarczy w jakikolwiek sposób kieruje swoją działalność do jednego lub większej liczby państw członkowskich.

I jeszcze do motywu 20 i 21.

Zakres stosowania niniejszego rozporządzenia powinien obejmować także sprzedaż na odległość, w tym sprzedaż przez internet. Sprzedaż przez internet rośnie niezmiennie i konsekwentnie, powodując pojawianie się nowych modeli biznesowych, nowych wyzwań związanych z bezpieczeństwem produktów i nowych podmiotów na rynku, takich jak dostawcy internetowych platform handlowych.

W przypadku produktu oferowanego do sprzedaży przez internet lub w inny sposób na odległość, produkt należy uznać za udostępniony na rynku, jeżeli oferta sprzedaży skierowana jest do konsumentów w Unii. Aby ustalić, czy oferta jest skierowana do konsumentów w Unii, zgodnie z mającymi zastosowanie przepisami unijnymi w zakresie prawa prywatnego międzynarodowego należy przeprowadzić analizę poszczególnych przypadków. Ofertę sprzedaży należy uznać za skierowaną do konsumentów w Unii, jeżeli dany podmiot gospodarczy w jakikolwiek sposób kieruje swoją działalność do państwa członkowskiego. W przypadku analizy poszczególnych przypadków należy wziąć pod uwagę istotne czynniki, takie jak obszary geograficzne, do których możliwa jest wysyłka, dostępne języki, w których składana jest oferta lub zamówienie, sposoby płatności, stosowanie waluty państwa członkowskiego lub nazwa domeny zarejestrowana w jednym z państw członkowskich. W przypadku sprzedaży przez internet nie wystarczy sam fakt, że interfejs podmiotu gospodarczego lub dostawcy internetowej platformy handlowej jest dostępny w państwie członkowskim, w którym konsument ma siedzibę lub miejsce zamieszkania.

Jaki z tego wniosek? Art. 19 znajduje zastosowanie do sytuacji, gdy produkt jest oferowany do sprzedaży online lub w inny sposób na odległość.

Odnosząc sie do przykładu z pytania (strona www z opisem produktów, ale bez cen, bez możliwości kupna, podany mail i telefon, trzeba napisać lub zadzwonić, aby otrzymać cenę i kupić) – uważam, że jest to oferowanie produktu do sprzedaży na odległość. Dlaczego tak uważam? Bo mamy definicję umowy na odległość w dyrektywie 2011/83/UE.

„umowa zawierana na odległość” oznacza każdą umowę zawartą między przedsiębiorcą i konsumentem w ramach zorganizowanego systemu sprzedaży lub świadczenia usług na odległość, bez jednoczesnej fizycznej obecności przedsiębiorcy i konsumenta, z wyłącznym wykorzystaniem jednego lub większej liczby środków porozumiewania się na odległość do chwili zawarcia umowy włącznie.

Zatem jeśli mamy ofertę na stronie, po czym strony dogadują się na odległość, np. przez telefon, to mamy umowę zawartą na odległość i art. 19 GPSR znajduje zastosowanie.

Jeśli natomiast mielibyśmy stronę czysto informacyjną, która nie jest w żaden sposób, choćby pośrednio, powiązana z oferowaniem produktu do sprzedaży, moglibyśmy argumentować, że art. 19 nie znajduje w takiej sytuacji zastosowania.

Spójrzmy w przepisy. Zacznijmy od definicji producenta z art. 3 pkt 8 GPSR.

„producent” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną, która wytwarza produkt lub która zleca zaprojektowanie lub wytworzenie produktu i sprzedaje ten produkt pod własną nazwą lub własnym znakiem towarowym.

Plus art. 13 GPSR.

1. Osobę fizyczną lub prawną uznaje się za producenta do celów niniejszego rozporządzenia i podlega ona obowiązkom producenta określonym w art. 9, w przypadku gdy ta osoba fizyczna lub prawna wprowadza produkt do obrotu pod nazwiskiem lub nazwą lub znakiem towarowym danej osoby fizycznej lub prawnej.

2. Osobę fizyczną lub prawną inną niż producent, która wprowadza w produkcie istotną modyfikację, uznaje się za producenta do celów niniejszego rozporządzenia i podlega ona obowiązkom producenta określonym w art. 9 w odniesieniu do części produktu, której dotyczy modyfikacja, lub w odniesieniu do całego produktu, jeżeli istotna modyfikacja ma wpływ na jego bezpieczeństwo.

3. Modyfikację produktu, za pomocą środków fizycznych lub cyfrowych, uznaje się za istotną, w przypadku gdy ma ona wpływ na bezpieczeństwo produktu oraz spełnione są następujące kryteria:
a) modyfikacja polega na zmianie produktu w sposób, którego nie przewidziano we wstępnej ocenie ryzyka produktu;
b) z powodu modyfikacji zmienił się charakter zagrożenia, powstało nowe zagrożenie lub wzrósł poziom ryzyka; oraz
c) modyfikacji na własny użytek nie wprowadzili sami konsumenci ani nikt w ich imieniu.

No i jeszcze wspierająco motyw 34.

Każda osoba fizyczna lub prawna wprowadzająca produkt do obrotu pod własną nazwą lub znakiem towarowym lub istotnie modyfikująca produkt w sposób, który mógłby wpłynąć na zgodność z wymaganiami niniejszego rozporządzenia, powinna być uznana za producenta oraz przyjąć jego obowiązki z tego tytułu.

Odnosząc się wprost do pytania – jeżeli zlecasz wytworzenie produktu podwykonawcy, a następnie sprzedajesz produkt pod własną nazwą lub własnym znakiem towarowym, to jesteś producentem.

Zakres danych do podania wynika wprost z art. 19 GPSR.

W przypadku gdy podmioty gospodarcze udostępniają produkty na rynku w internecie lub w inny sposób na odległość, oferta tych produktów musi zawierać w sposób jasny i widoczny co najmniej następujące informacje:

a) imię i nazwisko lub nazwę, zarejestrowaną nazwę handlową lub zarejestrowany znak towarowy producenta oraz adres pocztowy i elektroniczny, pod którym można się z nim skontaktować;

b) w przypadku gdy producent nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w Unii – imię i nazwisko lub nazwę, adres pocztowy i elektroniczny osoby odpowiedzialnej w rozumieniu art. 16 ust. 1 niniejszego rozporządzenia lub art. 4 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2019/1020;

c) informacje umożliwiające identyfikację produktu, w tym jego obraz, rodzaj, a także inne identyfikatory produktu; oraz

d) wszelkie ostrzeżenia lub informacje na temat bezpieczeństwa, które powinny być umieszczone na lub opakowaniu, lub zawarte w dołączonym dokumencie towarzyszącym zgodnie z niniejszym rozporządzeniem lub mającym zastosowanie unijnym prawodawstwem harmonizacyjnym, w języku łatwo zrozumiałym dla konsumentów, określonym przez państwo członkowskie, w którym produkt jest udostępniany na rynku.

Nigdzie w tym przepisie nie ma mowy o podawaniu danych dystrybutora. Podajemy zawsze dane producenta, a jeśli producent nie ma siedziby w UE, to dodatkowo również dane osoby odpowiedzialnej.

GPSR nie dotyczy rodzajów działalności, ale produktów – bez znaczenia jaka forma działalności jest wykorzystywana do prowadzenia sprzedaży. Jeżeli produkt podlega pod GPSR, to trzeba zająć się GSPR, nawet jeśli prowadzisz działalność nierejestrowaną.

Nie, GPSR nie dotyczy żywności.

Za bardzo – do punktu ksero ludzie przychodzą po usługę, a nie po towar jako taki.

Żeby odpowiedzieć na to pytanie, trzeba zerknąć do art. 2 ust. 1 GPSR.

Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do produktów, które wprowadza się do obrotu lub udostępnia się na rynku, w zakresie, w jakim prawo Unii nie zawiera mających taki sam cel przepisów szczególnych, które regulują bezpieczeństwo danych produktów.

Czytamy w tym przepisie że rozporządzenie ma zastosowanie do produktów. No więc idziemy następnie do definicji produktu – art. 3 pkt 1) GPSR.

„produkt” oznacza każdy przedmiot, połączony lub niepołączony z innymi przedmiotami, dostarczany lub udostępniany za wynagrodzeniem lub bez, w tym w ramach świadczenia usługi, który jest przeznaczony dla konsumentów lub którego konsumenci mogliby używać w dających się racjonalnie przewidzieć warunkach, nawet jeżeli nie jest dla nich przeznaczony.

Skoro produkt oznacza każdy przedmiot, a obraz jest jest przedmiotem, to należy przyjąć, że obraz podpada pod GPSR.

Dla pewności należy zerknąć jeszcze do art. 2 ust. 2 GPSR.

Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do:

a) produktów leczniczych do stosowania u ludzi ani do weterynaryjnych produktów leczniczych;

b) żywności;

c) pasz;

d) żywych roślin i zwierząt, organizmów zmodyfikowanych genetycznie oraz mikroorganizmów zmodyfikowanych genetycznie stosowanych w sposób ograniczony, a także do produktów z roślin i zwierząt bezpośrednio związanych z ich przyszłym rozmnażaniem;

e) produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów pochodnych;

f) produktów ochrony roślin;

g) sprzętu wykorzystywanego przez konsumentów do przemieszczania się lub podróży, w przypadku gdy jest on obsługiwany bezpośrednio przez usługodawcę w ramach usługi transportowej świadczonej konsumentom i nie jest obsługiwany przez samych konsumentów;

h) statków powietrznych, o których mowa w art. 2 ust. 3 lit. d) rozporządzenia (UE) 2018/1139;

i) antyków.

Nie ma pośród wyłączeń obrazów.

TL / DR – tak, własoręcznie wykonane obrazy również podlegają pod GPSR.

Nie oceniamy zastosowania GPSR z uwagi na charakter podmiotu, ale z uwagi na to, co ma w ofercie. Jeżeli oferta obejmuje towary objęte rozporządzeniem, stosujemy rozporządzenie. Jeśli oferta obejmuje towarty objęte pozostałym prawodawstwem harmonizacyjnym, stosujemy pozostałe prawodawstwo harmonizacyjne.

Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do:

a) produktów leczniczych do stosowania u ludzi ani do weterynaryjnych produktów leczniczych;

b) żywności;

c) pasz;

d) żywych roślin i zwierząt, organizmów zmodyfikowanych genetycznie oraz mikroorganizmów zmodyfikowanych genetycznie stosowanych w sposób ograniczony, a także do produktów z roślin i zwierząt bezpośrednio związanych z ich przyszłym rozmnażaniem;

e) produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów pochodnych;

f) produktów ochrony roślin;

g) sprzętu wykorzystywanego przez konsumentów do przemieszczania się lub podróży, w przypadku gdy jest on obsługiwany bezpośrednio przez usługodawcę w ramach usługi transportowej świadczonej konsumentom i nie jest obsługiwany przez samych konsumentów;

h) statków powietrznych, o których mowa w art. 2 ust. 3 lit. d) rozporządzenia (UE) 2018/1139;

i) antyków.

Tak, książki fizyczne są objęte GPSR i jako wydawca należy wywiązać się ze wszystkich obowiązków producenta.

To, że każda rzecz jest inna nie oznacza, że nie może być niebezpieczna. Należy zastanowić się nad potencjalnymi ryzykami w stosunku do każdego produktu i wdrożyć środkie zapobiegawcze takiemu ryzyku. Jeżeli jako producentka diagnozujesz ryzyko włożenia biżuterii do odbytu, to nie pozostaje nic innego jak opisać to w instrukcji bezpieczeństwa dla klienta.